Techniki w malarstwie - GWASZ

GWASZ, GUASZ – „nawodnienie” nieprzezroczysta farba wodna z domieszką kredy lub bieli (od XIX w. biel ołowiowa lub cynkowa), nadającej głównie właściwości kryjące, jako spoiwa używa się zazwyczaj gumy arabskiej. Po wyschnięciu znacznie  jaśnienie i daje efekt zbliżony do pasteli. 

Podłoże: papier barwny, biały, pergamin, kość słoniowa, karton, tektura. Niezbyt cienki materiał i niezbyt wąski. 

Zastosowanie: często do wydobycia świateł lub (zmieszany z odpowiednimi akwarelami) do wprowadzenia poprawek autorskich w akwareli.

Pierwotnie wykorzystywano gwasze, w połączeniu z akwarelami, do zdobienia średniowiecznych manuskryptów. Nie używano jednak wówczas tej nazwy. Dzisiejszego znaczenia „gwasz” nabrał dopiero w połowie osiemnastego wieku. Wcześniej stanowił on określenie klejowych podmalówek obrazów olejnych.
Gwasz  łączy się z innymi technikami: akwarelami, pastelami, rysunkiem, kolażem, akrylami.

Zasięg: od średniowiecza w Europie, rozpowszechnił się w XVII  i XVIII w. w malarstwie portretowym.  

Mikołaj Konstanty Ciurlonis, Lśnienia I około 1906 1907 - symbolizm

Vincent Van Gogh, Korytarz w przytułku, gwasz na różowym papierze, 1889 - postimpresjonizm.

·         Henri Matisse, Smutek króla, 1952 - fowizm.