Mistrz reński, Czar miłosny, 1470 – 80

Ukazany jest tutaj wątek „mocy niewieściej”: - Weibermacht.
Ukazana jest tutaj idealna kobieta w wyobrażeniach średniowiecznych, podporządkowany jest, panującym wtedy religijnym kanonom.  Mianowicie kobieta powinna być chuda i wątła, ciało dziewczynki, niewielkie piersi (koniecznie okrągłe i symetryczne), szczupły i jednocześnie wydęty brzuch.Musiała mieć wydepilowane czoło, ogromne oczy, wydłużony nos i wąskie usta. Oczywiście musiała być jak najbledsza, eteryczna, najlepiej blond włosach.
Cała scena odbywa się w domu mieszczańskim. Młodzian uosabia męskie pożądanie, które jeszcze nie zostało zaspokojone, paw jest symbolem rozpusty i nieśmiertelności. Z racji swojego upierzenia paw jest symbolem dumy i pychy. Na obrazie znajdują się także zwierzęta, jako nieodłączny symbol czarownicy. Na kielichu stoi papuga, która symbolizuje nieczystość. Biały pies leżący przy nogach swojej pani,  przedstawia żądzę fizyczną, ale może także symbolizować chciwość. Wraz z przedmiotami umieszczonymi na bufecie jest odwołaniem do mocy zmysłów i do pokusy popełnieni występku. Władza zmysłów, grzeszna pokus. Zapałkami z pudełka dziewczyna rozpala płomień namiętności. krwawiące serce obrazuje czarodziejską władzę kobiety nad psychiką mężczyzny, jest kobietą – kusicielką. Obraz przestawia rytuały płodności, tradycyjnie obchodzone w okresie letniego przesilenia, w noc Kupały[1], krople wody, spadające z gąbki gaszą żar namiętności. 

W Europie w późnych wiekach średnich rozpowszechniła się wiara w sabaty krwiożerczych, czczących szatana czarownic, które czyniło zło za pomocą magii. Czarownice widziano zazwyczaj w kobietach starych (choć nie tylko i nie zawsze), chudych i brzydkich; niekiedy przydawano im żelazne nogi i zęby (zwłaszcza na wschodzie Europy). Posiadając umiejętność odprawiania czarów i zaklęć, potrafiły zamieniać się  w młode niewiasty, bądź też przybierać postać dowolnie wybranych zwierząt. Wizerunek wiedźmy ukształtował się na początku średniowiecza. Obraz wiedźmy noszącej czarny spiczasty kapelusz pochodzi z Irlandii; nasze rodzime czarownice nie dysponowały takim atrybutem, pozostając przy miotłach, ewentualnie czarnych kotach, sowach, nietoperzach i kretach. Oczywiście również nie może zabraknąć kociołka, w którym to wiedźmy gotowały tajemnicze eliksiry oraz swoje ofiary. Innymi ważnymi elementami niekoniecznie ubioru ale wyposażenia czarownic była kryształowa kula oraz księga czarów, rzadko różdżka. Kobieta pochodzenia szlacheckiego nigdy nie była obwiniana o uprawianie magii - oskarżano o to tylko proste kobiety miejskie i wiejskie. Wyrok wydawał wójt i siedmiu przysięgłych. Osoba, która oskarżała kogoś o czary i obiecywała dowieźć tego, w celu nie wywiązania się z obietnicy - wydawała na siebie wyrok.

---

[1] Noc Kupały (zwana też nocą kupalną, kupalnocką, kupałą) – słowiańskie święto związane z letnim przesileniem Słońca, obchodzone w czasie najkrótszej nocy w roku, co przypada około 21-22 czerwca. Święto ognia, wody, słońca i księżyca, urodzaju, płodności, radości i miłości, powszechnie obchodzone na obszarach zamieszkiwanych przez ludy słowiańskie, ale również w podobnym charakterze na obszarach zamieszkiwanych przez ludy bałtyckie, germańskie i celtyckie. Poza skakaniem przez ogień i szukaniem kwiatu paproci, w noc Kupały odprawiano również rozmaite wróżby, bardzo często związane z miłością, które miały pomóc poznać przyszłość. Wróżono ze zrywanych w całkowitym milczeniu kwiatów polnych i z wody w studniach.