MEZZOTINTA - druk wklęsły

została wynaleziona przez Ludwika von Siegena (1609 -1680). Jednak dopiero pod koniec XVIIIw. Osiągnęła szczyt rozwoju w Anglii i w Niemczech. Polega ona na nasiekaniu płyty miedzianej odpowiednim narzędziem, tzw. Chwiejakiem, i na opracowaniu rysunku przez gładzenie powierzchni chropowatej płyty stalowym gładzikiem. Powstałe w procesie posiekania wiórki szorstkie zatrzymują wtartą farbę drukarską, dając na odbitce najciemniejsze tony rysunku. Polerowane zaś fragmenty rysunku pozwalają na wydobycie najsubtelniejszych szczegółów przy uwzględnieniu przejść od aksamitnej czerni do najwyższych świateł.
Rozwijała się we Francji, a następnie w Anglii, gdzie stała się w XVIIIw. Sztuką graficzną niemal narodową. We Francji odbija się kolorowe mezzotinty z wielu płyt, w Anglii z jednej, którą się koloruje przez wcieranie farby małymi tamponikami. Do wielkich mistrzów mezzotinty barwnej możemy zaliczyć Johna Rafaela Smitha (1752 – 1812)