-Werona, Museo du Castelvecchio,
-tempera, deska, 129 x 95 cm,
- Matka Boska siedzi w pobliżu studni na ziemi wśród pełnego kwiatów, okalanego murem ogrodu. Madonna występuje tutaj razem z św. Katarzyną Aleksandryjską i chórem aniołów.
- Malarz reprezentuje świat abstrakcyjny i nieprzystępny i to nie dlatego, że spojrzenia postaci mają wyraz ponadczasowy, a studnia przywodzi na myśl kunsztowny przedmiot liturgiczny z czystego złota, zaś miecz i koła (atrybut św. Katarzyny Aleksandryjskiej) oddzielają patrzącego od pierwszego planu.
-O atmosferze obrazu decyduje nie dająca sie bliżej określić sceneria i niemal doskonała niematerialność postaci i rzeczy.
-Widzimy z góry ogród ma barwę złota podobnie jak mur. Lewa partia górna ukształtowana jest faliście, mur z obu stron zmienia kierunek w zetknięciu z ramami obrazu, tworząc w ten sposób zamknięte sceny. Na tej powierzchni przypominającej tapiserię wdzięczne i często niemal identyczne formy postaci i roślin rysują się jak motywy dekoracyjne.
-Malarz nie operuje w kompozycji elementami pieczołowicie zaobserwowanymi w rzeczywistości, lecz wszystkie je stylizuje tworząc z nich wzór ornamentalny.
-Spośród tej jednolitej materii wyróżnia się ciemna plama płaszcza Marii. Madonna siedzi na ziemi, na czarnej poduszczę, na brzegach zdobionej różami w rozmaitych barwach, rozmieszczonymi w jednakowych odstępach. Matka Boska jest tu nie tylko panią idyllicznego cesarstwa bezczasowej harmonii,lecz także uosobieniem rzeczywistego, bezkresnego i głębokiego bólu. Patrzy przed siebie ze smutkiem. Przybrała taką samą pozę, jak wówczas, gdy opłakiwała syna; czerwone róże przypominają męczeństwo Chrystusa, a występujące w obfitości ciemne plamy stanowią prefigurację posępnych scen Pasji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz