Piękna Madonna - typ rzeźby średniowiecznej

Piękna Madonna - jest to jeden z ikonograficznych typów rzeźby średniowiecznej.

-rozpowszechniony w całej Europie w XV w., typowy dla stylu międzynarodowego.

-najprawdopodobniej kanon Pięknych Madonn narodził się w Pradze, za czasów Wacława IV W ostatnim 20-leciu XIV w.. 

-rzeźba kamienna lub z polichromowanego drewna.
-typ przedstawienia: uśmiechnięta Madonna z Dzieciątkiem, wdzięcznie przeciągniętą na kształt litery S i upozorowanym kontrapoście, w gotyckiej udrapowanej szacie, spływającej kaskadą fałd. Madonna o łagodnej twarzy, delikatnych rysach,
-draperie stosowane w tym stylu cechuje rozrzutna prost obfitość i zróżnicowanie na giętkie festony oraz bujne, lejkowete pęki zwisające po bokach figury. 

-"suchy linearyzm" - dukt fałd oraz reprezentacyjność ujęcia Madonny i Dzieciątka bardziej zwróconych ku odbiorcy, niż ku sobie.


-symbol średniowiecznego kultu kobiety, odbicie dworskiej apoteozy urody kobiecej.


Przykłady:
Polska: Piękna Madonna z Wrocławia, Posąg Madonny z Dzieciątkiem w toruńskiej kościele św. Jana,i Krużlowej.
Europa: Piękne Madonny z Budapesztu, Bonn,